W uchwale podjętej w składzie 7 sędziów z dnia 28 września 2016r. (sygn. akt III PZP 3/16) SN uznał, że wystąpienie przez pracownika z roszczeniem z tytułu naruszającego prawo wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 45 par. 1 kp nie jest warunkiem koniecznym zasądzenia na jego rzecz odszkodowania na podstawie art. 18.3d kp, czyli z tytułu dyskryminującej przyczyny wypowiedzenia lub dyskryminującej przyczyny wyboru pracownika do zwolnienia z pracy.

Uchwała całkowicie zmienia sposób patrzenia na ryzyka związane z wypowiadaniem i rozwiązywaniem umów o pracę i istotnie pogarsza bezpieczeństwo prawne pracodawców.