• W wyroku z dnia 23 sierpnia 2022 r. ( sygn. akt II PSKP 93/21) SN wskazał, że odwołanie się pracownika do sądu nie wzmacnia uzasadnienia jego zwolnienia. SN wyjaśnił, że „podjęcie przez pracownika profesjonalnej obrony przed rozwiązaniem stosunku pracy nie może działać na korzyść pracodawcy. Jeżeli pracownik przygotował się do procesu i już w pozwie przedstawił określone wnioski dowodowe, do czego zresztą obliguje go proces cywilny, to tym zachowaniem nie uwiarygodnił wskazanych w oświadczeniu woli pracodawcy przyczyn prowadzących do rozwiązania umowy o pracę”.

• W wyroku z dnia 11 października 2022 r. ( sygn. akt I PSKP 77/21) SN uznał, że pracodawca przy typowaniu kandydatów do zwolnienia ma obowiązek nie tylko brać pod uwagę obiektywne kryteria związane z ich stażem pracy i doświadczeniem zawodowym, lecz także uwzględniać ich sytuację prywatną. Kryteria odnoszące się do osobistej sytuacji pracownika, jak z jednej strony stan i obowiązek utrzymania rodziny, zwłaszcza samotne wychowywanie dzieci czy niepełnosprawność, z drugiej zaś strony posiadanie innych źródeł dochodów czy łatwość w znalezieniu nowego zatrudnienia, powinny być brane pod uwagę jedynie pomocniczo. Niemniej jednak wybór pracownika do zwolnienia może być uznany za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, gdy sytuacja osobista tego pracownika jest znacznie gorsza niż pozostałych osób zatrudnionych na stanowiskach objętych redukcją.

Zdaniem sądu, przed wytypowaniem pracowników do redukcji należy sprawdzić, jaka będzie ich sytuacja materialna po zwolnieniu, by nie okazało się, że po wypowiedzeniu umowy znajdą się w znacznie gorszej sytuacji niż osoby, które zachowały pracę, w tym emeryci.

• W wyroku z 8 grudnia 2022 r. (sygn. akt I NSNc 575/21) Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego stwierdziła, że gwarantowana konstytucyjnie wolność gospodarcza nie ma charakteru absolutnego i może być ograniczona ze względu na ważny interes publiczny. W sprawie powódka przeszła pozytywnie rozmowę kwalifikacyjną, przedstawiając się i będąc postrzeganą jako kobieta, jednak legitymowała się dowodem osobistym, z którego wynikało, że jest mężczyzną. Odmówiono jej wydania damskiego stroju służbowego, wskazując, że powinna otrzymać strój korespondujący z danymi w dokumencie tożsamości. W wyroku za okoliczność dyskryminującą uznano odmowę wydania stroju zgodnego z tożsamością płciową powódki. Ostatecznie są przyznał jej odszkodowanie.