• Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z 7 lipca 2022 r. (połączone sprawy C-257/21 i C-258/21) wyjaśnił, że dyrektywa o niektórych aspektach organizacji czasu pracy nie ma zastosowania do wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. Reguluje ona bowiem kwestie organizacji czasu pracy, ale jedynie w zakresie związanym z zapewnieniem bezpieczeństwa i zdrowia pracowników (tj. np. minimalne okresy odpoczynku dobowego). Tym samym zasadniczo nie ma ona zastosowania do wynagrodzenia pracowników. Jak zauważa Trybunał, kwestia ta obecnie jest wyjęta z harmonizacji na poziomie unijnym.

Uwaga: orzeczenie Trybunału jest godne uwagi, gdyż potwierdza zasadę, że wynagrodzenie za nadgodziny, a zwłaszcza różnicowanie stawek wynagrodzenia, jest co do zasady poza zakresem regulacji prawa unijnego. Wyrok może stanowić ostrzeżenie dla wszystkich, którzy źródeł niemal każdego uprawnienia pracowniczego poszukują w prawie Unii Europejskiej, by w oparciu o to prawo próbować wygrać swoją sprawę.

• Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z 13 grudnia 2022 r., wydanym w sprawie Florindo de Almeida Vasconcelos Gramaxo przeciwko Portugalii (skarga nr 26968/16) uznał, że co prawda geolokalizator w firmowym samochodzie stanowi ingerencję w prawo do poszanowania prywatności pracownika, ale jest to ingerencja legalna, proporcjonalna i uzasadniona, co oznacza, że nie narusza ona praw podstawowych przewidzianych w Konwencji – zwłaszcza gdy skarżący wiedział, że w jego aucie został zainstalowany geolokalizator. Zdaniem Trybunału, pracodawca poprzez montaż GPS realizował uprawniony cel, jakim jest ochrona własnych interesów majątkowych przed nadużyciami.