• Opublikowane niedawno orzeczenie Sądu Rejonowego w Toruniu w sprawie wynagrodzenia za nadgodziny (wyrok z dnia 7czerwca 2022 r., sygn. akt IV P 73/20) pracownika pełniącego funkcje kierownicze potwierdziło zasadę, że managerowi wynagrodzenie wraz z dodatkami za pracę w godzinach nadliczbowych nie przysługuje jedynie wtedy, gdy samodzielnie organizuje sobie pracę i nie wykonuje obowiązków ani pracy takiej, jak jego podwładni.

W przeciwnym razie, takie dodatkowe świadczenia są należne.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu, które potwierdza w tym zakresie dotychczasowe linie orzecznicze, kierowników nie można pozbawić prawa do wynagrodzenia wówczas, gdy wskutek niezależnej od nich, wadliwej organizacji pracy są zmuszeni do systematycznego przekraczania normalnego czasu pracy.

• Sąd Apelacyjny w Poznaniu w jednym ze swoich orzeczeń (wyrok z dnia 6 lipca 2021 r., III AUa 924/19) zajął się kwestią świadczeń wypłacanych w ramach ZFŚS w kontekście ich zróżnicowania dla realizacji celu socjalnego (dopasowania wysokości świadczeń do sytuacji beneficjentów). ZUS zakwestionował świadczenia przyznawane przez pracodawcę, gdyż ich zróżnicowanie w zależności od grup dochodowych wynosiło jedynie 10 zł; różnicę taką ZUS uznał za niewystarczającą i pozorną, przyjmując niejako, że świadczenia wypłacane są „po równo”.

Tymczasem Sąd Apelacyjny nie zgodził się z taką wykładnią i uznał, że przepisy pozostawiają pracodawcy wolność określenia kryteriów socjalnych i stosowanych procedur. Sąd argumentował dalej, że podstawą zarzutu nierealizowania celu socjalnego zgodnie z wypracowanym w dotychczasowym orzecznictwie stanowiskiem powinna być indywidualna ocena, a ZUS musi wykazać, że świadczenia stanowiły ukrytą formę przychodu (wynagrodzenia). Z uzasadnienia wyroku wynika również, że ta ocena organu nie może być dowolna i nie może odwoływać się do niezdefiniowanych ustawowo kryteriów (czyli innymi słowy, skoro ustawa nie wprowadza określnych wymogów, to ZUS nie może ich samodzielnie wprowadzać). Konieczna jest weryfikacja rzeczywistego celu, jaki realizowało dane świadczenie.

Podsumowując, Sąd uznał że nawet niewielkie różnice (w sprawie: 10 zł) w przyznawanych świadczeniach nie przekreśla ich funkcji w ramach ZFŚS, o ile tylko pracodawca faktycznie przyznaje je zgodnie z regułą rozważenia i sprawdzenia sytuacji socjalnej pracowników, a nie w celu wypłaty „ukrytego” wynagrodzenia.

• W postanowieniu z 27 stycznia 2022 r. w sprawie II PSK 199/21 Sąd Najwyższy odświeżył spojrzenie na zasady ustalania wynagradzania dla pracowników pracujących na takich samych stanowiskach.

Sąd wskazał, że przy ocenie, czy pracownicy wykonują jednakową pracę, bierze się pod uwagę stanowisko pracy, które zajmują, ale nie jest to jedyne i wyłączne kryterium porównawcze. Nawet jeśli dwóch pracowników jest zatrudnionych na tym samym stanowisku (np. operator produkcji), nie oznacza to automatycznie, że ich praca jest jednakowa i powinni zarabiać tyle samo. Jest szereg dodatkowych kryteriów i okoliczności, które mogą decydować o tym, że jeden z nich zarabia więcej, a drugi mniej. Zdaniem Sądu, pracowników wykonujących rodzajowo podobne czynności (tzw. prace tożsame) może różnić ilość i jakość świadczonej pracy. Te odmienności mogą wynikać m.in. z obiektywnych i biznesowych różnic pomiędzy zakładami pracy, w których każdy z nich pracuje