TS UE w wyroku z dnia 21 lutego 2018r. (sprawa C-518/15) przypomniał, że przy kwalifikowaniu danego okresu jako czasu pracy decydujące znaczenie ma to, czy pracownik jest zobowiązany do fizycznej obecności w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę i pozostawania w jego dyspozycji, aby w razie potrzeby niezwłocznie przystąpić do świadczenia obowiązków. Dlatego – zdaniem Trybunału – dyżur pełniony w domu (na wyraźne życzenie pracodawcy) połączony z obowiązkiem niezwłocznego stawienia się w zakładzie pracy na wezwanie pracodawcy należy traktować jako czas pracy (nawet, jeżeli praca podczas takiego dyżuru nie była świadczona).